در جوّ شعرم و دو بیتی که این بار خودم بیشترش نکردم:

 

چشم ِ خشکِ آسمان سرشار ِ باران می شود

با    شما    آیینه ها    لبریز ِ    ایمان  می شود

 

واژه ی   دلواپسی  از لحظه ها  خط   می خورد

خوابِ  خوبِ   پنجره    تعبیر ِ  انسان  می شود

 

 

 

البت به پای دلنشینی ِ شعرهایی که شما خواندید امروز، نمی رسد. حالا بگویم قافیه ردیف کرده ام بهتر است؛ اما این هم خودش جو گیری می خواهد که من آخرشم!