229. مانکن
پیش نوشت:
تنها چیزی که در نگاه اول از ایشون به نظرت نمیرسه، اینه که شاعر باشه. از اون آدمایی که ییهو می بینی پشتِ ستاره ی حلبیش، قلبی از طلا داره. ترانه ی زیر از سروده های این همنوردِ دوست داشتنیمه که وقتی توی دفتر شعرش خوندمش، بسی بهش عقشولانه شدم و ایشون هم با مناعت طبعی وافر (کی میره اینهمه راه رو!) اجازه دادن تا شعر رو اینجا بیارم تا دوست جان هام هم محظوظ بشن، محظوظ شدنی!
توی سرمای زمستون
وایساده توی خیابون
یه عروسکه یا آدم؟
نمی دونم، نمی دونم
می ری یه کمی جلوتر
یه طنابِ دور گردن
یه طنابه با یه معنی:
تو اسیری، تو اسیری!
اون یه مانکنه نه آدم
یه غریبه توی عالم
رنگِ رو صورت و چشماش
بوی رنجه تو نفسهاش
بعضی وقتا که می خنده
یکی دست و پاشو کنده
یکی قلبشو شکسته
یا غمی گلوشو بسته
گریه می کنه با بارون
خونه شه توی خیابون
رنگ خنده هاش پریده
یکی عشقشو خریده
عشقِ اون مثل عروسک
اون قشنگ ترین مترسک
مثلِ رویا نرم و زیبا
مثلِ ماهی توی دریا
مثلِ عطر گلِ پونه
مثلِ روشنی تو خونه
یه طنابِ دور ِ گردن
تو خودت یهو شکستن
زندگی برای مردن
دنبال هیچی دویدن
آخرش یه روز سرده
قصه ی یه مرگ زرده
وقتی نا امید و دلسرد
می رسی به جاده ی درد
عمر آدمک حرومه
دیگه زندگی تمومه!
پی نوشت: ممنون آقای شاهین ِ شاعر! که اجازه دادی شعرت رو اینجا بگذارم؛ و می بخشی که یه عکسِ خوب از یه مانکن پیدا نکردم
«با عشق ممکن است تمام محالها»