ديدي -اي غمگين‌تر از من!-
بعد از آن دير آشنايي
آمدي خواندي برايم
قصه‌ي تلخ ِ جدايي

مانده‌ام سر در گريبان
بي تو در شب‌هاي غمگين
بي تو باشد هم‌دم ِ من
يادِ پيمان‌هاي ديرين

آن گُلِ سرخي كه دادي
در سكوتِ خانه پژمرد
آتش ِ عشق و محبت
در خزانِ سينه افسرد

اكنون نشسته در نگاهم
تصوير ِ پُر غرور ِ چشمت
يك‌دم نمي رود از يادم
چشمه‌هاي پُر نور ِ چشمت

آن گُل ِ سرخي كه دادي
در سكوتِ خانه پژمرد...

"ايرج جنتي عطايي"

 

پ.ن: خسرو گلسرخي