یه آپشنی هم باید باشه برای سینماها در مورد نمایش فیلمهای قدیمی که توی یه روزی مثل امروز، وقتی که دلم سر صبحی هوای  لیلا رو کرده، بتونم برم و توی دنج ترین صندلی سالن بشینم و فیلمُ تماشا کنم و گولّه گولّه اشک بریزم و بعدِ دو ساعت برگردم سراغ بقیهء زندگیم. یعنی توقع زیادیه؟ از این هم محروم باشم آیا خداوند مهربان جان؟!